ο ήχος της θάλασσας

ήχος ευπρόσδεκτος τρυφερός, ασαφής
κύμα με κύμα, στον βράχο, στην άμμο, στ’ αυτιά μου
ήχος αρχέγονος
ήχος αναπνοής κτύπος καρδιάς, υπόκωφο μαστίγωμα
ήχος πλατύς ανοιχτός, αέρινος
ήχος γεμάτος, συμπαγής
ήχος πυκνός, όπως η μάζα της θάλασσας κάτω από τα μάτια μας ,
ποτέ από επάνω μας

ο ήχος της θάλασσας υπερισχύει, ανακατεύει, υπνωτίζει τις σκέψεις
κτίζει ένα τείχος απομόνωσης, μια εσωτερική συνομιλία μία συναυλία
με βιολοντσέλα αερόφερτα κύματα, βότσαλα,
τα βράχια, η άμμος, τα αλμυρίκια, παίζουν σουίτες του Μπαχ
θεατές παρκαρισμένα σώματα, αυτοκίνητα ρακέτες ξαπλώστρες,
τα κύματα σπρώχνουν και σπρώχνονται, αποσύρονται, ξεντύνονται
ο ήχος από πλυντήριο στριφογυρίζει, επιταχύνει τραντάζει, ηρεμεί
το φως μειώνεται, οι γύρω βίλες συνωστίζονται
φωτοβολούν την πανσέληνο
οι ήχοι της καταστροφής επιταχύνονται
τα κύματα χαμηλώνουν, σβήνουν
ένα απαλό σούρσιμο ακούγεται έως το σούρουπο.
είναι η μουσική του αποχαιρετισμού της φύσης,
η υπενθύμιση της σφαγής της από τον άνθρωπο – του ανθρώπου από τη φύση;
είναι οι φωνές παιδιών μέσα στις χάρες και τα δάκρυα της θάλασσας;
είναι η θάλασσα χωρίς τον ήχο της